ชีวิตผมตั้งแต่เด็กๆ จนถึงเรียนจบ ไม่มีเพื่อนที่สนิทจริงๆซักคน
ตอนเด็กๆย้ายโรงเรียนบ่อย จนจำหน้าเพื่อนไม่ได้ เพิ่งลงหลักปักฐานตอนมัธยม

ตอนมัธยมก็มีแกงค์เพื่อนนะ ที่คิดว่าสนิท 

แต่ผมไม่เล่นกีฬา เล่นเกมก็ไม่เก่ง ไม่เที่ยว วันๆเรียนหนังสือเสร็จก็กลับบ้าน แต่ก็ไม่ได้เรียนเก่งอะไร
พอแยกสายตอนม.ปลาย ก็ไม่ได้ติดต่อกับเพื่อนกลุ่มเดิมอีกเลย แค่เจอกัน ทักกันเฉยๆเวลาเดินผ่าน

พอม.ปลายก็มีแกงค์เพื่อนใหม่ ที่สนิทกันเวลาไปเรียน แต่พอกลับบ้านมา ก็ไม่ได้คุยกัน
เรียนจบ ต่างคนก็แยกย้ายไปมหาลัยต่างๆกันคนละที่ และไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย
จะมีแค่เพื่อน 2 คนที่ทักกันบ้าง แต่นานๆที

พอเข้ามหาลัย ก็เหมือนจะดีขึ้น มีเพื่อนที่ค่อนข้างสนิทกัน 
แต่พอดูเพื่อนๆ เค้าก็มีสังคม มีเพื่อนหลายกลุ่ม บางทีก็รู้สึกเหงาๆ
ยิ่งในเฟสบุค อินสตาแกรม เห็นเพื่อนเก่า ยังคบกัน สนิทกัน แล้วยิ่งรู้สึกโหวง
ทำไมไม่มีใคร ทักผมเลย 
ผมเคยทักพวกมันไปนะ แต่แปปๆก็จบบทสนทนา ไม่รู้จะคุยอะไรต่อ
เคยเจอในรถไฟฟ้า ก็ได้แต่ยิ้มให้กัน

แม้แต่อาจารย์ที่โรงเรียน ก็ไม่ค่อยรู้จักผมหรอก แม้แต่อาจารย์ที่ใจดีๆ ตลก ก็ไม่ค่อยคุยเล่นกับผม
จะมีก็แต่อาจารย์ภาษาอังกฤษ ที่ดูจะเอ็นดูผม เพราะผมตั้งใจเรียนมั้ง 

ถ้าพูดถึงเรื่องความรัก ก็มีผู้หญิงเข้ามาในชีวิตผม 4 คนนะ แต่จะเรียกว่าแฟนก็คงไม่ได้
อย่างมากก็แค่คุยๆกัน แล้วพอจืดจาง ก็ต่างแยกย้ายกันไป 
เคยพยายามฝืนตัวเอง จากปกติที่ขี้อายมากๆ ไม่กล้าพูดความรู้สึก ขอผู้หญิงคนนึงเป็นแฟน
แต่เค้าปฏิเสธว่าชอบสถานะแบบนี้มากกว่า จากนั้นผมก็เฟลมาตลอด ไม่กล้าเปิดใจอีกเลย
ได้แต่คุยไปเรื่อยๆ ถึงรู้ว่าอนาคตมันต้องจบ แต่อย่างน้อยตอนนี้เค้าก็ช่วยให้ผมไม่เหงา

อาจจะเป็นเพราะผม เป็นผู้ชายตัวเล็กๆ หน้าตาธรรมดา บ้านก็ไม่ได้รวย บุคลิกเด็กน้อยดูปกป้องใครไม่ได้ 
ลองนึกว่าถ้าตัวเองเป็นผู้หญิง คนไม่ชอบผมตอนนี้เหมือนกัน
อยากเปลี่ยนตัวเอง แต่ก็รู้สึกว่ามันยากเหลือเกิน เพราะตั้งแต่เด็กก็เป็นแบบนี้ 

ครอบครัวผม ก็มีพ่อ แม่ น้อง
กับพ่อ ไม่ค่อยอะไรกันหรอก เพราะพ่อขี้เมา ชอบขี้โมโหแบบไร้เหตุผล เถียงอะไรก็ไม่ได้
อยากให้ผมเป็นตามนี้เค้าวางไว้ทุกอย่าง 
อย่างเวลาโดนด่า แม่ก็จะบอกว่าให้เงียบๆไว้ 
ถึงแม้ว่า พอหายทะเลาะ เค้าจะชวนคุยบ้าง ผมก็ตอบไป แต่ก็ไม่ได้อะไรกันจริงๆ เพราะผมจำมั้ง 

ตัวผมจะสนิทกับแม่กับน้องมากๆ เวลาไปกินข้าว หรือไปเที่ยว ไปดูหนัง ส่วนใหญ่ก็จะไป3คน
แต่ปัจจุบันมาทำงานกรุงเทพฯ อาทิตย์นึงกลับที ไม่ก็สองอาทิตย์ รู้ตัวว่าชีวิตเริ่มออกห่างจากครอบครัวมากขึ้น
แต่มันคงเป็นสัจธรรมล่ะมั้ง 

ทุกวันนี้ทำงาน ก็ทรงๆตัว ทำไปเรื่อยๆไม่มีปัญหาอะไรกับเพื่อนร่วมงาน
เลิกงานมาก็หาอะไรกิน นอน รู้สึกชีวิตวนๆอยู่แค่นี้ 
บางทีเบื่อๆก็ไปห้าง ดูหนังคนเดียว กินข้าวคนเดียว กับเพื่อนนี่นากๆมากๆ จะเจอกันทีนึง

ทุกวันนี้รู้สึกว่าตัวเองง่วงนอนตลอดเวลา เบื่อๆไม่อยากทำอะไร งานอดิเรกก็คงจะเป็น ฟังเพลงแล้วจินตนาการตาม
เบื่ออาหาร กินข้าวไม่เคยหมด บางวันกินแค่กลางวัน กับเย็น(ไม่หมดด้วยนะ) ก็รู้สึกไม่อยากอะไรแล้ว

ชีวิตผมมีหมา1ตัว ที่ดูมันจะเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของผม กลับมามันก็วิ่งมาหา มาอยู่ด้วยกันตลอดเวลา 
แต่อย่างน้อยก็มี 3 สิ่งที่ช่วยให้ผมอยู่รอดไปวันๆล่ะเนอะ แม่ น้อง และหมาของผม

ขอระบายหน่อยนะครับ