เมื่อก่อน .. ตอนอยู่มัธยม ฉันโหยหาในความรักมาก อยากมีรัก อยากมีแฟน อยากมีคนมาจีบ อยากเป็นเหมือนคนอื่นเขา ทำอะไรไปหลายๆอย่างแต่ก็ไม่เคยได้ความรัก อิจฉาคนโน้นคนนี้ ลองคุยกับใครหลายๆ คน บางทีคุยทั้งๆที่ไม่เคยได้รู้จักหน้าตาเขาเป็นยังไง คุยเพื่อให้ตัวเองไม่เหงา คุยเพื่อหลอกตัวเองว่ามีคนชอบ ....
จนวันนึง.. เรามาได้สัมผัสกับคำว่าแฟนครั้งแรกก็ตอนม.6 แต่มันก็เป็นรักที่มีแค่เดือนเดียว แฟนแค่หลอกๆ แต่มันก็ทำให้เรารู้จักอะไรหลายๆอย่าง ได้ทำอะไรหลายๆอย่าง แม้ว่ามันจะไม่ดี แต่สุดท้ายก็ต้องเสียใจ อย่างน้อยมันก็ทำให้เรารู้จักคำว่าแฟนมากขึ้น แล้วมันก็ทำให้เรารู้ว่าการจากลา บางทีเราก็ไม่จำเป็นต้องบอกลา... 
....จนเวลาผ่านไป ก็มีใครบางคนที่เข้ามาทำให้เรารู้จักความรักได้ดี ทำให้เราสามารถทำได้ทั้งในเรื่องดีและไม่ดีเพื่อเค้า ทุกอย่าง ไม่ว่าจะอะไร ใหม่ๆแรกๆ มันก็ดีไปหมด... พอเวลาผ่านไป มันก็ไม่เหมือนแรกเริ่ม. แต่มันก็ไม่ได้เลวร้ายไปซะหมด ดีบ้างร้ายบ้าง มันก็เป็นธรรมดาของคนสองคน ที่ต้องเรียนรู้ซึ่งกันและกัน ... และนั่นก็เป็นคำที่ฉันปลอบใจตัวเองมาตลอด ผู้ชายคนนี้ทำให้เราเสียใจมาแล้วกี่ครั้ง ไม่เคยแคร์ความรู้สึก เห็นเพื่อนมาก่อนเสมอ ความสำคัญของเราเป็นอันดับสุดท้าย ซึ่งมันสวนทางกับเราทุกอย่าง บางทีเรารู้ว่าเรางี่เง่า แต่ผู้ชายก็ไม่เข้าใจความงี่เง่าของเราหรอก....   เราพยายามกับผู้ชายคนนี้มากี่ครั้งแล้ว บางทีทุกอย่างกำลังจะไปได้ดี กำลังจะเข้าใจ แต่สุดท้ายก็มาสะดุดเรื่องเดิมๆอยู่ดี เรื่องที่เราต่างไม่เข้าใจ ไม่ยอมรับ ไม่เคยแคร์ความรู้สึกของอีกฝ่าย ...
ถ้าความรักครั้งนี้จะจบลง.. ฉันคงไม่โทษใคร
"ในเมื่อมีวันที่เราได้มาเจอกัน.. สักวันนึงก็ต้องมีวันที่เราต้องจากกันอยู่ดี ... ไม่ว่าจะจากกันด้วยเหตุผลใดก็ตาม".... นั่นเป็นความคิดที่ดีที่สุดในตอนนี้ ในเมื่อเราเบื่อกับสิ่งที่เกิดขึ้นเดิมๆ สิ่งที่เราต้องเสียใจในเรื่องเดิมๆ มันเหนื่อยเกินไปที่เราจะทนอยู่กับมันเพื่อรักษากันและกัน ...
วันนี้ฉันขอเลือกที่หยุด และเดินออกมา ..    โดยไม่ต้องบอกลาเพื่อทำลายความรักดีๆ ที่เคยมีให้หมดไป. และเลือกเก็บสิ่งดีๆ ที่เคยมีต่อกันทุกอย่างไว้ ให้เป็นความทรงจำที่งดงามตลอดไป...